Ik heb eens zitten denken hè. Over het fenomeen ‘moeilijke’ en ‘makkelijke’ baby’s. Ikzelf beschik zelf over twee makkelijke, en Morrison, ja die zou je in de categorie moeilijk kunnen plaatsen.
Vooral mijn tweede dochter was makkelijk. Zo een die je een speen geeft, wakker in box/ bed legt en zo zonder enige poeha gaat slapen. Maar borstvoeding bliefte ze niet. Groeien deed ze ook niet al te best in de eerste maanden. Ze weigerde steeds meer de borst tot ik wel de fles moest geven. Hoe kan het toch? Dochter nr 1 had een jaar bv gehad..
Waarom wil mijn Morrisonnetje nou niet heerlijk in bed liggen? Zich weg laten liggen heeft ie nooit gedaan. Gelukkig verdiepte ik me net in de echte behoeftes van baby’s (dragen enzo) en slapen we ‘s avonds samen in het grote bed.
* fantaseer jezelf nu eens in een oerwoud, met baby*
Als je je nou bedenkt dat de mens een draagling is, dan wil de baby dus gedragen worden. Als een moeder haar baby op de grond legt om een paar tropische appels verderop te plukken, zou dat niet zo handig zijn met het oog op enge beesten. Dat denkt baby dus ook en zet het op een brullen. Moeder denkt oh snotverdikkertjes ik vergeet zowat m’n baby. En hup daar gaan ze weer samen.
Oohhh! Het is dus baby’s aangeboren instinct om niet alleen te willen zijn!
Waarom doen niet alle baby’s dat dan? Hmm.. Moeilijk.. Als ik naar mijn tweede dochter kijk ( slechte drinker, makkelijke slaper), zou het misschien kunnen zijn dat haar instinct minder sterk is dan dat van Morrison. Klinkt mij in ieder geval heel logisch in de oren.
As we speak lig ik voor de derde keer naast mijn manneke. Fijn joh zo’n sterk instinct 😉
Morrison's closet 